مثل اثر انگشت، شبیه به هم نیستند

اوتیسم چیست

 

 

اوتیسم طیف گسترده ای دارد. از خفیف ترین حالت شروع می شود تا شدید. افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است به صدا، رنگی خاص، ازدحام و شلوغی واکنش نشان دهند. عده ای معتقدند، مبتلایان به اوتیسم مثل اثر انگشت، شبیه به هم نیستند اما وجه اشتراک همه مبتلایان به این اختلال، عدم برقراری ارتباط اجتماعی و کلامی است .

اگر بخواهیم این اختلال را در چند جمله خلاصه کنیم، باید بگوییم فرد دارای اختلال نه بیماری اوتیسم، ضعف در برقراری ارتباط اجتماعی، کنترل هیجاناتش، کنترل کلامی و حتی غیرکلامی دارد. هنوز علت وقوع این اختلال به طور دقیق مشخص نشده و خانواده ها به طور معمول از دو سالگی فرزندشان متوجه علائم اوتیسم می شوند.

سختی ها و هزینه های طاقت فرسای کنترل این اختلال در کودک اوتیسم یک طرف و نگهداری از وی نیز یک طرف دیگر است اما چیزی که بیش از هرچیز خانواده های این افراد را آزار می دهد نوع نگاه جامعه به این کودکان و عدم آگاهی از وضعیت آنان است. خیلی از خانواده های اوتیسم معتقدند، مردم در ایران، آن طور که باید با این اختلال آشنایی ندارند به همین دلیل نوع مواجهه شان با کودک اوتیسم آزاردهنده یا ترحم آمیز است و شاید همین دلیل کافی باشد که خانواده ها، فرزند مبتلا به اوتیسم خود را بیرون از خانه و در فضاهای عمومی نبرند.

بی هوا بغلت می کنند

 

 

54 هنرمند مبتلا به اختلال اوتیسم با نمایش 24 اثر در گالری مهر هنر شرکت کرده اند. ثریا صانعی مدیر گروه هنری ثریا زودتر از همه خودش را به نمایشگاه می رساند. هنوز مدتی از آمدن وی نمی گذرد که مسئولان نمایشگاه خبر می دهند، 4 نمونه از آثار نقاشی بچه های اوتیسم به فروش رفته. گل از گلش می شکفد و هیجان زده می شود. این اتفاق خستگی را از تنش در می آورد. ثریا مادر کودکی 9 ساله مبتلا به اوتیسم شدید است. وی می گوید: من یکی از کارهایم عکاسی از گالری ها است. در جریان همین عکاسی بود که ایده برگزاری این گروه هنری به فکرم رسید. به همین دلیل با دیگر مادرانی که فرزند مبتلا به اوتیسم دارند قرار گذاشتم و گروهی را تشکیل دادیم تا استعدادهای این بچه ها را به جامعه نشان بدهیم.

 

بزرگترین مشکل بچه های اوتیسم

 

اما شاید یکی از بزرگترین مشکلات این بچه ها پشتوانه و حامی است. «خیلی از ما همیشه پشت فرزندانمان هستیم و آنها را حمایت می کنیم اما ممکن است یک زمانی نباشیم. این بچه ها نیاز دارند که جایی باشد که از آنها حمایت کند، سرگرم شوند و کار داشته باشند. امیدواریم دولت و جامعه این بچه ها را بشناسند و از آنها حمایت کنند. خودمان هم با راه اندازی این گروه، به برگزاری یک گالری دائمی برای این بچه ها فکر می کنیم. واقعیت این است وقتی مبتلایان به اوتیسم سرگرم باشند کمتر ناآرامی و بی قراری می کنند و رفتارهای نابه جا از خود نشان می دهند».

جامعه باید خودش را با توانیابان وفق دهد

 

محمد زهادی مدیر اجرایی گروه هنری ثریا نیز فرزند 11 ساله اش مبتلا به اوتیسم شدید است. وی در نمایشگاه بدون پسرش شرکت کرده چراکه می گوید صدا و ازدحام فرزندم را عصبی و آزار می دهد. «بچه های اوتیسم مثل اثرانگشت می مانند و شبیه هم نیستند. اما همه آنها ارتباط اجتماعی برقرار نمی کنند.». برای زهادی در ابتدا باور اینکه فرزندش مبتلا به اوتیسم است، خیلی سخت بود. «این موضوع در زندگی کاری و شخصی ام تاثیر زیادی داشت. تا مدت ها حال خوشی نداشتیم. حتی فکر می کردم پسرم خوب می شود اما از 8 سالگی به بعد فهمیدم که هیچ امیدی برای بهبودش نیست». به گفته زهادی تا زمانی که پسرش کوچکتر بود، وی را به راحتی کنترل می کرد اما الان کار برای آنها سخت شده است. «هرجایی نمی توانیم وی را ببریم. بوها، صداها وی را اذیت می کند. وقتی عصبی می شود شروع به بی قراری یا زدن خودش می کند. در این مواقع مردم بد نگاه می کنند. همین نگاه آنها بچه را مضطرب و ناآرام تر می کند اما مردم اطلاعی از این جریان ندارند. به همین دلیل جای زیادی نمی رویم و بیشتر در خانه هستیم».

حرف های آزاردهنده مردم

 

نیوشا یکی دیگر از شرکت کنندگان این نمایشگاه است. گوشه ای نشسته و آوای ممتد و خاصی را تولید می کند. دو تابلوی نقاشی اش به دیوار نصب شده. نیوشا این نقاشی ها را با ابر و ساده ترین امکانات کشیده است. مادرش از دو سالگی متوجه علائم غیرطبیعی دخترش شد. «از همان ابتدا که فهمیدم دخترم اوتیسم دارد وی را حمایت کردم. مدتی کلاس پیانو رفت و در دومین جلسه توانست آهنگی را بنوازد اما دیگر ادامه نداد. نمی توانستم مجبورش کنم چون فشار عصبی آنها را به هم ریخته و بی قرار می کند». کمی بعد نیوشا به کمک معلمی که برای آموزش وی به خانه می آمد، نقاشی را فرا گرفت و حالا ذهنیت رنگی وی در قاب دو تابلوی زیبا بر روی دیوار نمایشگاه نصب شده است.

به گفته مادر نیوشا، وی برخلاف دیگر مادران اوتیسم دخترش را به فضاهای عمومی می برد تا هم مردم با وضعیت وی آشنا شوند و هم نیوشا عادت کند. به خاطر همین با فضاهای عمومی غریبه نیست. «رفتار خیلی از مردم آزاردهنده است. چون ظاهر بچه های اوتیسم عادی است، گاهی آنها می گویند بچه ات را خوب تربیت نکرده ای یا می گویند چه بچه بی تربیتی. این حرف ها واقعا آزاردهنده است. گاهی مجبورم از دخترم دفاع کنم اما در خیلی از موارد سکوت می کنم».

 

مردم درکشان را بالا ببرند

 

فرید دادجو 26 سال دارد و مبتلا به اوتیسم خفیف بوده است اما می گوید اوتیسم وی درمان شده. فرید می گوید:اوتیسم درمانیش بازی درمانی، موسیقی درمانی، تئاتر درمانی و گفتاردرمانی است. من همه این کلاس ها را رفته ام و الان خوبم». لکنت خفیفی دارد اما ادامه می دهد:عضو انجمن اوتیسم ایران هستم با کامپیوتر کار می کنم و تدوینگر و مستندسازم. داوری فوتبال و فوتسال بچه های اوتیسم را می کنم و عضو هلال احمر هم هستم. در آمدی فعلا ندارم اما به زودی درآمدزایی هم می کنم».

منبع:سلامت نیوز

همچنین ببینید

cold-feet

6 عامل مهمی که منجر به سردی پا می‌شود

بسیاری از افراد اغلب پاها و دستان سردی دارند. برخی تحقیقات نشان می‌دهد که این سردی ممکن است یک ویژگی ارثی باشد. هنگامی که دمای مرکزی بدن کاهش می‌یابد، رگ‌های خونی کوچک در دست‌ها و پاها منقبض می‌شوند. این کار خون را از اندام‌های بیرونی ما دور می‌کند تا بخش‌های داخلی بدن را گرم نگه دارد. افراد لاغر و کسانی …

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *