درمان هدفمند، تومورهای مغزی مرگبار کودکان را کاهش می دهد

شیمی درمانی و پرتودرمانی درمان های سرطانی موثر هستند زیرا سلول های به سرعت در حال تقسیم شدن از جمله سلول های توموری را میکشند ، اما در مورد کودکان که بدن های کوچک آنها هنوز در حال رشد هستند این نوع درمان ها می توانند باعث آسیب مادام العمر شود.

این مسئله به ویژه برای کودکان مبتلا به سرطان مغزی می باشد و محققان در تلاش برای یافتن درمان هایی هستند که عوارض جانبی را کاهش می دهند و موثر هستند.

در حال حاضر، دانشمندان در “موسسه کشف پزشکی سانفورد برنهام پربیس ” (SBP) گزارش کرده اند که یک درمان هدفمند پروتئینی به نام LSD1 را مسدود میکند، که این درمان موفق به کاهش تومور در موش هایی با یک نوع “سرطان مغز اطفال” به نام “مدولوبلاستوما” شده است.

در حال حاضر، مهار کننده های LSD1 در حال ارزیابی در آزمایشات بالینی برای انواع دیگر سرطان ها میباشند، که می تواند مسیر بالقوه خود را برای کودکان مبتلا به مدولوبلاستوما افزایش دهد.

این مطالعه در Nature Communications در تاریخ 18 ژانویه 2019 منتشر شد.

دکتر رابرت وشلر ریا، دکترا، نویسنده ارشد مقاله ، استاد و مدیر برنامه ابتکاری و نگهداری تومور در SBP و مدیر برنامه مرکز تحقیقات ژوزف Clayes III Neuro-Oncology و Genomics در موسسه پزشکی ژنتیک کودکان Rady می گوید :

“در معرض قرار دادن یک کودک در حال رشد برای شیمی درمانی و تابش سر و ستون فقرات می تواند اثرات ویرانگر دراز مدتی را به همراه داشته باشد.بعضی از کودکان حتی به دلیل این نوع درمان از لحاظ عقلی معلول میشوند و نمیتوانند به دانشگاه بروند، به صورت عادی زندگی کنند یا به سایر مراحل مهم زندگی برسند. “

آزمایشگاه ما در حال کار کردن برای فهمیدن مسیرهای ژنتیکی است که “مدولوبلاستوما” را کنترل می کند تا بتوانیم راه های بهتر برای مداخله و درمان تومورها پیدا کنیم. این مطالعه نشان می دهد که یک درمان شخصی مبتنی بر نوع خاص تومور بیمار ممکن است در دسترس ما باشد.

” مدولوبلاستوما” شایعترین تومور مغزی بدخیم کودکان است.

  هر ساله بیش از 350 کودک مبتلا به سرطان تشخیص داده می شوند درمان استاندارد شامل جراحی برای حذف تومور و سپس شیمی درمانی و پرتودرمانی است.  یک سوم بچه ها تسلیم سرطان می شوند، در دو سوم بچه هایی که زنده ماندند، بسیاری از عوارض جانبی شدید و مادام العمر از درمان، از جمله اختلالات شناختی و افزایش خطر ابتلا به سرطان های دیگر به علت آسیب DNA ایجاد شده است.

در سال های اخیر، دانشمندان متوجه شده اند که ” مدولوبلاستوما ” یک بیماری نیست

بلکه چهار زیرمجموعه متمایز در جهش های متفاوت هستند که باعث ایجاد آنها می شوند، در سلول هایی که سرطان ایجاد می کنند و احتمال زنده ماندن طولانی مدت دارند.

زیرمجموعه A که گروه 3 ” مدولوبلاستوما ” نامیده میشود، مرگبار ترین شکل بیماری است.

این مقاله بر اساس مطالعه قبلی دانشمندان در زمینه مدولوبلاستوم گروه 3 است، که در آن نشان داده اند (TF (transcription factor :پروتئینی که به DNA متصل می شود و ژن ها را فعال می کند) و  GFI1 نامیده میشود در یک سوم تومورهای گروه 3 فعال شده است.

در تحقیق قبلی، دانشمندان از روشهای تجزیه و تحلیل ژنتیکی و روش منحصر به فرد SBP برای ایجاد مدل های موش های مبتلا به مدولوبلاستوما کردند برای تایید اینکه GFI1 برای این تومورها حیاتی است استفاده کردند.( یک شاخص کلیدی ای برای تشخیص آن که هدف دارویی ارزش دنبال کردن دارد یا خیر)

با این حال، TFها (عوامل متصل شونده به DNA)  ذاتاً برای درمان دشوار هستند تا از نظر درمانی هدف قرار گیرند که باعث شده است به آنها لقب “undruggable” یا “بی رحم” بدهند.

بنابراین، دانشمندان به دنبال همکاری با GFI1 بودند (پروتئینی که با آن تعامل دارد و می تواند به آسانی هدف قرار گیرد)، تلاش آنها کشف یک اصلاح کننده اپی ژنتیک به نام ” لیزین دی متیلاز 1 ” یا همان LSD1 ، “lysine demethylase 1” میباشد.

واکسلر ریا می گوید: “به نظر می رسد LSD1 پاشنه آشیل برای این سرطان است.” “و ما حتی خوش شانس بودیم – مهارکننده آن در حال حاضر وجود داشت و در آزمایشات بالینی برای سرطان های دیگر مورد آزمایش قرار گرفت.”

دانشمندان یک مهار کننده LSD1 را به دست آوردند و آن را در مدل موش های مدولوبلاستوم گروه 3 فعال شده GFI1 آزمایش کردند.

مطالعات آنها نشان داد که دارو به طور چشمگیری حجم تومورهای رشد یافته زیر پوست موش را کاهش داد(کاهش سرطان با بیش از 80 درصد.)

این نشان می دهد که آن می تواند در برابر تومورهای بیماران موثر باشد اگر آن را بتوان به مغز انتقال داد.

  واکسلر ریا میگوید:

“در حال حاضر آزمایشگاه ما بر روی فن آوری های تحویل دارویی کار می کند که می تواند این دارو را در سراسر سد خونی-مغزی به تومور حمل کند. این ممکن است یک نانوذره اسب تروا باشد که این دارو را به مغز می اندازد یا می تواند این دارو را مستقیما به تومور پمپاژ کند”

واکسلر ریا می افزاید:
“این مطالعات بدون تلاش “کاترین لی”، یک پژوهشگر پیش دانشگاهی در آزمایشگاه من و اولین نویسنده این مطالعه، امکان پذیر نبود. این پروژه فوق العاده بلندپروازانه بود و کاترین از طریق راه های بسیاری برای ایجاد این اکتشاف ها خستگی ناپذیری کار کرد، ما همچنین خوش شانس بودیم تا بتوانیم با “پل نورتکات” در “بیمارستان St. Jude” و “استفان پفیستر” در مرکز تحقیقات سرطان آلمان کار کنیم کسی که سخاوتمندانه و متعهدانه این پیشرفت مهم را فراهم کرد.”

منبع:

Sanford Burnham Prebys Medical Discovery Institute

ترجمه شده از سایت sciencedaily به فارسی توسط کلینیک من